Tinnitus en hyperacusis

Tinnitus en hyperacusis: twee vaak voorkomende symptomen

Tinnitus, afkomstig van het Latijnse woord ‘tinnire’, betekent ‘fluiten’ en wordt algemeen gedefinieerd als ‘het horen van een geluid in het oor of in het hoofd, zonder dat er een uitwendige geluidsprikkel aan het oor van de luisteraar wordt aangeboden’. Niet elk geluid dat men waarneemt, is een symptoom van tinnitus. Wij horen allemaal wel eens een pieptoon, of een sissend geluid dat enkele seconden of minuten aanhoudt. Het horen van deze geluiden is helemaal niet abnormaal, maar bewijst dat wij in zeer stille ruimten geluiden kunnen oppikken die normaliter niet gehoord (wensen te) worden. Deze geluiden zijn echter pas tinnitus, als ze elke keer langer dan vijf minuten duren, en ten minste twee keer per week worden gehoord. Tinnitus komt soms in combinatie met hyperacusis (overgevoeligheid voor geluid) waarbij geluiden als te sterk, onaangenaam of zelfs pijnlijk worden ervaren. Tinnitus kan het gevolg zijn van een aandoening van het gehoororgaan, maar kan evenzeer veroorzaakt worden door factoren die niets met het (geh)oor te maken hebben: hoge bloeddruk, probleem met het kaakgewricht, nekklachten,…

Hyperacusis is de wetenschappelijke term gegeven aan de klacht van patiënten die grote hinder ondervinden bij het horen van dagdagelijkse geluiden. Hyperacusis is afkomstig uit het Grieks en betekent letterlijk ‘ik hoor teveel’. Mensen met hyperacusis verdragen de dagelijkse geluiden rondom zich (het ritselen van bladeren, het verplaatsen van het bestek, het geluid van de wind, de menselijke stem,…) veel minder of in extreme gevallen zelfs helemaal niet meer. Ruim 60% van de patiënten die op behandeling komen voor tinnitus vermelden ook een overgevoeligheid voor geluid. 86% van de patiënten met hyperacusis hebben ook tinnitus, en omgekeerd hebben 25-30% van de tinnituspatiënten ook een vorm van hyperacusis die in aanmerking komt voor behandeling.